“Ve nihayet haftanın son çalışma günü” diyordum sabah sürünerek işe giderken… Kafamda özlemini duyduğum çekici plan aynen şuydu; cumartesi sabahı geç kalkılacak, mümkünse anne kahvaltısının müthiş kokularına uyanılacak, ardından taze bahar havası ciğerlere çekilerek Zuzu’yla buluşmaya gidilecek ve günün geri kalanı zaten keyif dolu olacak; birlikte kikirdeyip kahve içeceğiz, ben her ayakkabı dükkânının önünde durup beyaz ayakkabı bakacağım, bir bardak mısırı ortaklaşa yiyeceğiz…
Ve tüm günü bu planın ayrıntılarıyla geçirdikten sonra öğrendim ki yarın işe gitmek zorundayım, gelecek yabancı misafire hazırlanacak sunum için! :(
Allah’ım lütfen çabucak geçsin yarın ve ben bu kâbustan uyanayım… Offf Zuzu’yu da özledim, ne zaman rahatlayacak bu işler yaaa?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder